papary

                  

دیشب حدودای ۱ بود که رفتیم امام زاده صالح. تو این چند وقت که شبا به سرمون میزنه تا بریم مغازه احمد (همون عابدزاده شماها دیگه) هیچ وقت نشده که بریم امام زاده صالح. بقول مامانم “دختر من! نطلبیده بود که بخواییم بریم”. اما دیشب طلبید و رفتیم.

یه خانم و آقا اونجا بودن که یکیشون شمع میفروخت و یکیشون هم فال حافظ. اولین فال رو برای خواهرم گرفتم و از حافظ خواستم که ببینم جواب عمل پدیده چی میشه؟ به حافظ بیش از اندازه اعتقاد دارم و هر موقع می خوام یه چیز مهمی رو ازش بپرسم واقعا دستام میلرزه. نفسم واقعا به شمارش می افته تا جوابم رو بگیرم. دیشبم این غزلش اومد:

تا سایه مبارکت افتاد بر سرم                                     دولت غلام من شد و اقبال چاکرم

شد سالها که از سر من رفته بود بخت                         از دولت وصال تو باز آمد از درم

بیدار در زمانه ندیدی کسی مرا                                   در خواب اگر خیال تو گشتی مصورم

من عمرم در غم تو بپایان برم ولی                               باور مکن که بیتو زمانی بسر برم

ز آن شب که باز در دل تنگم در آمدی                           چون شمع در گرفت دماغ مکدرم

درد مرا طبیب نداند دوا که من                                    بی دوست خسته خاطر و با دوست خوشترم

گفتی بیار رخت اقامت به کوی ما                                من خود بجان تو که از این کوی تگذرم

هر کس غلام شاهی و مملوک صاحبی است                من حافظ کمینه سلطان کشورم

معنیشم این بود:

ای عزیز خود واقفی که زمان درازی است در کار و زندگیت مشکلی بوجود آمده که در نیت و حاجتی که داشتی تاثیر گذار بوده و گره در کارت انداخته است. اما نگران و غمگین مباش که به شکرانه الطاف الهی گره از کارت گشاده گردد و اقبال تو گسترده شود. مدت مدید از چشم ملوک به دور بوده در عم و تنهایی به سر میبردی ولی همیشه در فکر و اندیشه ی نیت و حاجت خود بوده ای که حال خوادن نظری بر تو افکنده و منتظر باش که خبر خوش به تو خواهد رسید. (از اینجا به بعدش رو واقعا نتونستم بخونم و گریم گرفت. واقعا تمام بدنم میلرزید.)

غم و اندوه تو را هیچ یک از اطرافیانت درک نمیکنند و همیشه به تو پیشنهاد میدهند که دست از نیت و کار خود بکشی اما خود میدانی که این نیت عجین روح و جسم تو گردیده است. برای حل مشکلت دست به سوی همگان دراز کرده ای ولی آگاه باش که مشگل گشای تو خاست و بس.

از دیشب که رفتیم امام زاده صالح و از حافظ پرسیدم واقعا آورم شدم و ته دلم امید پیدا شده. حتی خود پدیده هم آروم تر شده. دیشب به جای اینکه من اونو آروم کنم اون منو آروم میکرد و میگفت گریه نکن، درست میشه همه چیز. دستمو گذاشته بودم رو شیکمشو همش به خدا و به بچه میگفتم “خدایا این بچه سالم بدنیا بیاد و سالم باشه. هم خودش هم مامانش و باباش”

خدا جونم شکرت که همیشه به فکر بنده هات هستی. اگر یه موقع باهات دعوا میکنم و یه چیزی میگم به دل نگیر.

+ نوشته شده در ;پنجشنبه بیست و نهم اسفند 1387ساعت;3:22 بعد از ظهر; توسط;papary; |;

این پست در پنج‌شنبه, 19 مارس 2009 ساعت 3:22 ب.ظ ارسال شده است و مربوط به موضوع روز نوشت هام, نوشته هاي قديم پپري در بلاگفا. می باشد . شما می توانید با RSS 2.0 نظرات این پست را دنبال کنید.
Both comments and pings are currently closed.