اینجا تهران است
… اگر یه کامیون هم بهمون میدادن که وسایلمون رو توش بذاریم،فکر کنم تا توی چرخاش رو هم ما پر میکردیم. به به، به به!
برای خونمون دلم از دلتنگی محو شده بود… این چند روز آخر سیم تلفن بطور نمیدونم چطوری سوخت و نمی تونستم کانکت بشم. میترسیدم کانکت شم و سیمه یهو مودم لپ تاپ رو بزنه و بسوزونه و اونوقت خر بیار و خرما می خواد!
پست بعدی رو ننوشته، خودم کلی دوستش دارم. چون می خوام عکسا رو بذارم… عکسایی رو که می خوام بذارم رو انتخاب کردم…هنر عکاسیم هنوز اونقدرا خوب نشده، تازه اول راهم و دارم تلاش میکنم که بهتر شم. به بزرگواریه خودتون ببخشید دیگه
…فردا اگر زنده بودم با عکسا میام.
دو کلوم حرف حساب
تو این وبلاگ از هر چی که فکر کنی مینویسم. حوصله اینو ندارم که برای هر موضوعی یه وبلاگ باز کنم.
وبلاگم هم بازدید کننده زیادی نداره( اینو میتونی از آمار سایت ببینی خودت)..حالا چه اصراریه که هوارتا بازدید کننده داشته باشم؟همین چنتایی هم که میان خیلی هم خوبه.اگر خوشت اومد و حال و حسش رو داشتی بازم سر بزن.In this weblog I write about whatever you may imagine. I don't have the patience to open a weblog for every subject. Also, my weblog does not have a lot of visitors (you can see this for yourself from the site statistics) and what do I need with a bunch of visitors? Those few who do come are really good. If you enjoyed it and you feel like it, come back again.
