و این هفته….سرطان…امید…نا امیدی
این هفته یه اتفاق نادر که هر ۱۰۰ سال می افته افتادش…شنبه از دمه دکه رد میشدم که دیدم مسئول دکه داره خودشو میکشه..دیگه کم مونده بودش که از دریچه کوچک دکه بیادش بیرون( البته اگر میومدش رد نمیشدش
) خلاصه دیدم که به من میگه چلچراغ اومده
. فکر کردم سر کارم اما دیدم نه بابا راست میگه طفلکی لا اقل برای یه بارم که شده .
اما از این هفته بگم که بازم خوب بودش مثل همیشه. مطالب این هفته روزی روزگاری ایران منو واقعا تحت تاثیر قرار دادش. همش دارم فکر میکنم که اگر من جای اون آدمها بودم چه عکس العملی ازم سر میزدش؟ آیا مثل اونا امیدوار بودم؟ با اینکه اصلا آدم ناشکر و نا امیدی نیستم…اما واقعا نمیدونم. اما اینو میدونم که خدا هیچ وقت هیچ کاریش بی حکمت نیستش
دو کلوم حرف حساب
تو این وبلاگ از هر چی که فکر کنی مینویسم. حوصله اینو ندارم که برای هر موضوعی یه وبلاگ باز کنم.
وبلاگم هم بازدید کننده زیادی نداره( اینو میتونی از آمار سایت ببینی خودت)..حالا چه اصراریه که هوارتا بازدید کننده داشته باشم؟همین چنتایی هم که میان خیلی هم خوبه.اگر خوشت اومد و حال و حسش رو داشتی بازم سر بزن.In this weblog I write about whatever you may imagine. I don't have the patience to open a weblog for every subject. Also, my weblog does not have a lot of visitors (you can see this for yourself from the site statistics) and what do I need with a bunch of visitors? Those few who do come are really good. If you enjoyed it and you feel like it, come back again.
