papary

They Don’t Care About Us

چند ماه پیش وقتی تو صفحه اول یاهو خوندم که Michael Jackson فوت کرده اصلا باورم نمیشد. ساعت 3 شب بود. مامانم پیشم نشسته بود و وقتی خبر رو خوند پرسید “جدی؟ …نه!” بهش گفتم نه بابا شوخیه. خواستن مثلا دروغ آوریل بگن اما گند زدن توش. (دروغ آوریل یه چیز تو مایه های همون دروغ سیزده خودمونه.)

هنوزم باورم نمیشه که مرده باشه. تو یه سن خاصی -حدودای راهنمایی و اینا- خیلی دیوونش بودم. همه آهنگاش رو گوش میکردم و همه ویدیوهاش رو داشتم. اما کم کم تبم یه ذره فروکش کرد و رضایت به “طرفدارش بودن فقط” دادم. اما همچنان دوسش داشتم و بیش و کم دنبالش میکردم. اما این دفعه بیشتر بخاطر کارای انسان دوستانه ای که میکرد. کلا هر کسی که کارای انسان دوستانه انجام بده رو دوسش دارم.

چند روز پیش یه آلبوم از منتخب کارای Michael رو دانلود کردم و بالاخره امشب گوش دادم. آهنگ “They Don’t Care About Us” یکی از محبوبای من میون آهنگاش بوده همیشه. یه جور حس همذات پنداری میکنم با این آهنگ! همینطور که تو آشپزخونه داشتم ساندویچ فردام رو درست میکردم، از اینورم با آهنگ می خوندم و همینطور از خودم حرکات ناموزون و موزون و بیقواره درمیاوردم.

بنظرم Michael یه جورایی عین Elvis Prisley بشه که با گذشت 30 و خورده ای سال بعد از مرگش، هنوزم محبوب هم نسلای خودش و نسلای بعدی باشه. حالا نمیدونم این نظریه من بخاطر اینه که هر دوشون رو دوست دارم یا اینکه واقعا همینطوره!

یه موقع هایی خیلی آدم کرمویی میشم

. یکی از اون موقع ها زمانیه که یکی داره با همه توان تلاش (مذبوهانه!) خودش رو میکنه و خودشو به زمین و دیوار میکوبه که مثلا منو خر کنه، منم کرمم میگیره و هیچ عکس العملی از خودم نشون نمیدم که تو جریانم، اجازه میدم طرف هرررقدر که دوست داره تلاش کنه. بعد یه جایی که طرف بخیال خودش نتیجه نهایی رو باید ببینه و دیگه انرژی براش نمونده و داره از حال میره، کرمم می خوابه و یه کاری میکنم که طرف تازه متوجه میشه این همه مدت داشتم سر کارش میذاشتم و انرژیش ناکام شده…ای ی ی ی حالی میده این کرم ریزی، حالی میده ها!

اینم موزیک و متن آهنگ “They Don’t Care About Us”

Skin head, dead head
Everybody gone bad
Situation, aggravation
Everybody allegation
In the suite, on the news
Everybody dog food
Bang bang, shot dead
Everybody’s gone mad